Het begon met verwarring.
Er werd hard gewerkt, resultaten bleven niet uit, en toch… het liep niet. Kleine irritaties, onduidelijke afspraken, misverstanden. Gedoe, kortom.
En zoals dat vaak gaat: verwarring leidt tot gedoe, en dat voedt op zijn beurt weer nieuwe verwarring en een onvermijdelijke botsing.
Ik begeleidde een groep met een diverse samenstelling. Verschillende mensen, verschillende breinen, allemaal bevlogen. Maar deze samenwerking kwam boven op hun gewone werk. Tijd en mentale ruimte waren schaars.
In de individuele gesprekken werd al snel duidelijk: het lag niet aan inzet of gebrek aan talent. Iedereen deed zijn best. Toch zaten er haarscheurtjes in de samenwerking. Niet direct zichtbaar aan de buitenkant, maar voelbaar van binnen.
Het deed me denken aan een oud huis. De verf zit nog strak op het kozijn, maar als je erop tikt, zakt je vinger erdoorheen. Houtrot. Je ziet het niet meteen, maar als je het eenmaal ontdekt, kun je er niet meer omheen.
Toen we als groep gingen kijken naar wat er echt speelde, schrokken ze. Niet omdat het zo erg was, maar omdat het zo lang ongezien en vooral onuitgesproken was gebleven. De onderstroom met een sluimerende laag van aannames, frustraties en onuitgesproken verwachtingen, had langzaam de boventoon gekregen.
En tóch was dat het moment waarop de omslag kwam. De botsing bracht ook ruimte. De groep wílde veranderen. Er kwam energie vrij om te praten over wat eerder onbespreekbaar leek.
Eén vraag hielp daarbij enorm:
“Wat gebeurde er nou echt?”
Niet: wat dacht je dat er gebeurde?
Maar: wat was er feitelijk aan de hand?
Wie zei wat, wanneer, met welke bedoeling? En wat werd daarvan gemaakt?
Dat soort gesprekken vragen om moed en nieuwsgierigheid. Maar ze zijn goud waard. Want pas als je het échte verhaal op tafel krijgt, kun je bouwen aan herstel.
De groep ging aan de slag met het grote en vooral achterstallig onderhoud:
- Oude aannames eruit
- Nieuwe spelregels erin
- Afspraak is afspraak
- Ruimte voor ieders kracht
Samenwerken is per definitie rommelig. Iedereen kijkt door z’n eigen bril, filtert op z’n eigen manier. Dat hoeft geen probleem te zijn — zolang je blijft kijken, vragen en uitspreken.
En soms begint precies daar de verandering: bij een beetje verwarring.
